Masallarla büyümüştük hepimiz. Tozpembe masallarla. Yaşamın gerçekliklerinden uzak büyümüştük. Mutluyduk. Belki de bu mutluluğumuzu masallar sağlıyordu. Dışarıdaki kötülüklerden uzaktık. İyi bir dünyaydı bizimkisi. Hayal dünyasıydı.
Kaf Dağı’nın ardındaki ülkeyi merak ederdim küçükken. Rapunzel’in saçlarının ne kadar uzun olduğunu merak ederdim sonra. Tek gözlü canavarı hayal ederdim usulca. Kötü huylu cadıya kin tutardım içten içe. Beyaz atlı prense teşekkür ederim güzel prensesi kurtardığı için. Kendimi Anka Kuşu’nun kanatlarının rüzgarında bulutlara ellerimle dokunurken hayal ederdim.
Büyüyünce değişti her şey. Kaf Dağı’nın etrafı kapkaranlık sislerle çevrildi. Rapunzel o güzel saçlarını kısacık kestirdi. Beyaz atlı prens prensesi unuttu. Anka Kuşu uğramaz oldu hayallerime.
Küçüklüğümdeki mutluluklar ve hayaller yerini birer birer acılara ve gerçeklere bıraktı. Elbet sevindiğimde oldu. Ama hayalini kurduğum dünyadan çok farklıydı yaşadığımız dünya.
Kimse kimseye merhamet etmiyor mesela burada. Gözlerimizde ufak bir hoşgörünün ışığı bile sezilmiyor. Herkes kendi derdinde. Bir koşuşturmaca sanki. Gözümüzün önündekini göremiyoruz. Görsek de umursamıyoruz bazen. Zaman tüm hızıyla akıp giderken sevdiklerimizi unutuyoruz. İncitiyoruz sevdiklerimizi. Kırıyoruz bizi seven o güzel yürekleri. Kalplerimize kilit vurmuşçasına kaçıyoruz sevgiden. Yaşamımızın böyle olması acı veriyor bana. “İşte gerçekler bunlar.” diye düşünüyorum.
Gerçekler acı verdiğindeyse hayallere, masallara sarılıyorum yine. Alışkanlık benimkisi. Kendi masalımı yazmanın telaşına kapılıyorum bu defa. Şimdiye kadar kurduğum onlarca hayale yenilerini ekliyorum. Okyanuslar kadar derin, gökyüzü kadar sonsuz hayal avuçlarımda.
Beni daha iyi bir dünya olabileceğine inandıran, beni yaşatan hayallerim var benim. Ben iyiliğin, sevginin hakim olduğu bir dünyaya inanıyorum. Bunun gerçekleşmesi için de elimden geleni yapıyorum.
Dedim ya masallarla büyümüştük hepimiz. Her masal mutlu sonla biter. Ve mutlu son daima vardır