Benim söyleyeceğim çok fazla bir şey yok.
Öyle bir hale getirdi ki memleket beni
Ayrıldığım kadına şiir yazacak vaktim
Yok!
Daha gözümü açmadan
bir çocuk asılmış,
Daha sigara yakmadan
bir çocuk satılmış,
Daha dövmeden dizimi
onun acısıyla
bir çocuk daha!
Ahh, inan
demeye kalmıyor soluğum;
Dur, çocuk daha!..
Baba gibi babalar,
Ana gibi analar,
Evlat gibi evlatlar
yakıp
asıp kendilerini
Acaba diyorum;
Bize bir şey mi demek istemişlerdi!?
Elektriğini mi ödemeli
Yoksa kızını mı okutmalı?
Sahi söylesenize;
Bir intiharın ardından
İlk hangi soru sorulmalı,
İlk hangisi cevaplanmalı
Ve ilk hangisinden utanmalı?
Seni elbette ki seviyorum sevgilim
Ama memleketin hâli
çok feci!
