Bu gece öleceğimi bilmiyordum,
Yağmur yağıyordu,
Yorgundum
Karanlığın gölgesi
Adım adım peşimdeydi.
Avuçlarımda bir kaç düşünceyi ovaladım,
Üfledim buğulu burnumdan.
Bu gece öleceğimi bilmiyordum
Kadife desenli gömleğim ıslandı,
Peşimde beyazlığın sırları,
İzlerimi ezdiler birer birer…
Bilmediğim bir sokakta
Muşamba taşların üzerinde oturdum
Royal Sint-Marie’de bir tek ben vardım
Bir de tramvay tırnaklarında inleyen ıslıklar…
Bu gece öleceğimi bilmiyordum,
Yağmur yağıyordu
Ve ben sana veda etmedim
Brüksel’in tavanında
Eflatun bir karanfil açtı
Uzattım ellerimi;
Hani şu şiirler yazdığım
Mısra nasırı bağlamış ellerimi,
En fazla yirmi santim kaldırabildim…
Bu gece öleceğimi bilmiyordum…
Bir geminin yelkenine üfledim
Oldum olası bunu yaparım
Neden diye sordun
Söylemeyi unuttum
Öyle işte!
Sahi…
Bu gece öleceğimi bilmiyordum
O yüzden sessiz sedasız çıktım…
