“Kahrolsun, kahrolmamış kahrolması gereken kahrolasıca şeyler. ”
-İsmet Özel
Bazı savaşlar kazanmak için verilmez.
Kaybetmiş olsan bile verirsin savaşını. Her şey bittiğinde sorulacak o soruyu huzur içinde cevaplayabilmek için. “Tüm bunlar olurken ne yaptın?”
Karanlığın çepeçevre sardığı vakitlerde bir mum ışığı fayda etmez. Ama karanlık çok diye de mum ışığı sönmez. Aydınlığın orduları her zaman hezimete uğratır karanlığın canavarlarını. Niteliğin vasıfları nicelikten evladır. Yeter ki uyansın, uyuyan mahlûkatın körelmiş vicdanları.
Bazen silahımız düşmanı yenemez ama düşmanın silahı da umudumuza işlemez ki toprağa ektiği tohumları gözyaşlarıyla besleyen bizler baharın diğer adının da beklemek olduğuna bilir, buğdayların olgunlaşmasını sabırla bekleriz. Beklemenin her metrekareye acılar bıraktığı bu zaman diliminde, acıların her daim ev sahibiyiz.
Bazen hiç gücümüz kalmaz ama bu vazgeçtik demek değildir. Gücümüz bitse de ümidimiz bitmez. Ümidimiz bitse de acımız dinmez. İntikam için bilenen yürekleriz. Merhametin öksüz kaldığı bu devirde içimizde yangınlar biriktiririz.
Bazen savaşlar hiç kaybedilmez. Mağlubiyetin külleri, mağduriyetin hisleri, mukadderatın vaatleri, mukaddesatın gereği olarak nice mağlup ordular muzaffer, nice mahzun yürekler mesrur, nice metruk gönüller mahbub olmuştur. Olacaktır. Yeter ki “Olduran” oldurmak istesin.
Kelimelerin keskin yanlarına galip gelemeyenler, otokrasinin paslanmış kılıcına boyun eğerler. Kalemin isyan, kâğıdın mahkum, mürekkebin devrim olduğu devirlerde, susmak; insanlığa, insanlara, hakikate, vicdanlara ihanettir. İhanetin bedeli hiçbir ödeme yöntemiyle ödenmez.
Bazen hakikatin üstü kapalı, vicdanı sağır, gözü kör olabilir. Böyle zamanlarda merhametin tohumları geberebilir. Gebersin…
Bazen savaş verilmez. Bazen savaş gerekmez. Bazen savaşmaya değmez. Bazen savaşta galebe gelinmez. Bazen savaşa girilmez. Bazen savaşlar bitmez. Bazen sadece susarsın sözcüklerin tükendiği yerde…
Bu zaman diliminde tek kelime, tek cümle, tek istek:
Kahrolsun!