Molla Mustafa

 ( Köyümden Bir Portre.)

Uçsuz bucaksız sular gibidir yüreğimiz, çırpınır durur ömür boyu. Küçücük ama yükü pek büyük… Sıkıntıyı çeken de üzüntüyü hisseden de sevinçten çarpan da acıdan kanayan da o. Bazen dev dalgalar gibi kabarır, coşar da coşar; öfkeden, sevinçten ya da aşktan…  Bazen rüzgarsız deniz gibidir dingin mi dingin. Ama her zaman hassastır, kırılgandır her şeye alınır, her şeyden etkilenir. Yağmur yağar değişir, güneş çıkar değişir, yapraklar yeşerince başka, sararıp düşünce başkadır. Ney sesi ile mânâ iklimlerinde gezinirken, bir uzun havayla bozkırlara dalar. Tolstoy okurken başka, Reşat Nuri okurken başka algılar hayatı, İbn-i Arabi yakıp kavururken Yunus’la dinginleşir, Nietzsche ile alabora olur. Vahiy  Kitabı’yla kıyıya ulaşır, buluşur yüceler yücesiyle. Etkiye göre tepki, veriye göre çıktı  yani… Gün ışığının kaybolup karanlığın pencereden içeri girdiği dakikalarda hep hüzünlenirdi Molla Mustafa ama hiçbir zaman kararmazdı yüreği. Hep bir mum yanardı yüreğinde, yıllarca harlayıp canlı tuttuğu. Bilirdi ki bilgiyle, tefekkürle, tedebbürle, tezekkürle beslemezse Maazallah sönüverirdi bu ışık! Zihni pırıl pırıl, kalbi aydınlıktı ama odası artık iyiden iyiye kararmış, göz gözü görmez olmuştu. Yılların verdiği alışkanlıkla bacalıktaki gaz lambasını yaktı, ardından kömürlerini alevlendirip, kahve cezvesini maltıza koydu. Geceye ve okumalara hazırdı artık.
Medreseden icazetliydi Molla Mustafa, Arapçaya ve İslami ilimlere hakimdi. Diğer hocalar ve ahali ilmihal bilgisi seviyesinde bile değilken o klasik eserleri etüt edip kendi yorumlarını yapabilecek  düzeydeydi. İlmen âliydi ama kişilik olarak son derece mütevazı idi Molla Mustafa. Bütün soruları sabırla dinler, karşısındakinin anlayabileceği üslupta ve yalınlıkta cevap verirdi. Namını duyan bir çok kişi ve hoca ondan istifade etmek ve sorularına cevap bulabilmek için köyümüze gelir, mutlu bir şekilde dönerlerdi. Oğulları Halit, Memet ve Rıza da kişilik sahibi, ahlaklı, işine ve evine düşkün insanlardı şükür. Böyle evlatlar yakışırdı Molla Mustafa’ya, öyle de oldu sonrasında. Memet de onun izinden yürüdü. Molla Memet diye tanındı. Duaları ve sureleri ondan öğrenen annem, onu hala sevgiyle, minnetle ve rahmetle yad ediyor. Rıza Bey de bilfiil hocalık yapmasa da belirli bir seviyede dini bilgiye sahip olup özellikle eski metinlere hakimdi. Uzun kış gecelerinde, ocaktaki meşe kütüğünün sıcaklığında ve aydınlığında, Osmanlıca yazılmış hikâye metinlerini o güzel üslubuyla ev halkına okuduğunu görür gibiyim.
Kahvesi hazırdı artık, ağır ağır doldurdu fincanını. Geçti köşesine, aldı eline Şems-i Tebriz’inin “Divan” isimli eserini, başladı okumaya. “Kader, yolun tamamını değil, sadece yol ayrımlarını verir. Güzergâh bellidir. Ama tüm sapaklar ve dönemeçler yolcuya aittir. Öyleyse hayata tam anlamıyla hakim olmasak da çaresiz de değiliz.” diyordu Mevlana’nın yoldaşı Şems. Doğru diyerek onayladı içinden  Molla Mustafa ve “Kader bize çizilen yol değil bizim seçtiğimiz yoldur.” vurgusunu dile getirerek, “Davranışlarımızı kendimiz seçmeseydik zaten sorumlu da olmazdık!” diye ekledi. Kader bir ölçüdür, bir dengedir. Makro boyutta ise Sünnetullah’tır yani işleyişle ilgili değişmez evrensel yasalardır.  Bu düşüncelerle saatler geçti. En mutlu olduğu anlar bu tefekkür  anlarıydı onun için. Sonrasında huzurla girdi yatağına, dinlenmek için Teheccüde kadar…
Molla Mustafa ve oğulları ahirete göçeli uzun yıllar oldu; güzel evlatlar ve hatıralar bırakarak. Mevlid-i Nebi’nin yazarı Süleyman Çelebi’nin dua cümleleri onların ve Zenci Kaşı’nda dinlenen tüm suskunlar yurdu sakinlerinin üzerine olsun.
“Mustafâ’ya hem-civâr et yâ Kerîm,

Cennetü’l -Firdevs içinde yâ Rahîm”